If You Want to Change the World, Love a Woman

(2008)

If you want to change the world… love a woman-really love her.
Find the one who calls to your soul, who doesn’t make sense.
Throw away your check list and put your ear to her heart and listen.
Hear the names, the prayers, the songs of every living thing-
every winged one, every furry and scaled one,
every underground and underwater one, every green and flowering one,
every not yet born and dying one…
Hear their melancholy praises back to the One who gave them life.
If you haven’t heard your own name yet, you haven’t listened long enough.
If your eyes aren’t filled with tears, if you aren’t bowing at her feet,
you haven’t ever grieved having almost lost her.

If you want to change the world… love a woman-one woman
beyond yourself, beyond desire and reason,
beyond your male preferences for youth, beauty and variety
and all your superficial concepts of freedom.
We have given ourselves so many choices
we have forgotten that true liberation
comes from standing in the middle of the soul’s fire
and burning through our resistance to Love.
There is only one Goddess.
Look into Her eyes and see-really see
if she is the one to bring the axe to your head.
If not, walk away. Right now.
Don’t waste time “trying.”
Know that your decision has nothing to do with her
because ultimately it’s not with who,
but when we choose to surrender.

If you want to change the world… love a woman.
Love her for life-beyond your fear of death,
beyond your fear of being manipulated
by the Mother inside your head.
Don’t tell her you’re willing to die for her.
Say you’re willing to LIVE with her,
plant trees with her and watch them grow.
Be her hero by telling her how beautiful she is in her vulnerable majesty,
by helping her to remember every day that she IS Goddess
through your adoration and devotion.

If you want to change the world… love a woman
in all her faces, through all her seasons
and she will heal you of your schizophrenia-
your double-mindedness and half-heartedness
which keeps your Spirit and body separate-
which keeps you alone and always looking outside your Self
for something to make your life worth living.
There will always be another woman.
Soon the new shiny one will become the old dull one
and you’ll grow restless again, trading in women like cars,
trading in the Goddess for the latest object of your desire.
Man doesn’t need any more choices.
What man needs is Woman, the Way of the Feminine,
of Patience and Compassion, non-seeking, non-doing,
of breathing in one place and sinking deep intertwining roots
strong enough to hold the Earth together
while she shakes off the cement and steel from her skin.

If you want to change the world… love a woman, just one woman .
Love and protect her as if she is the last holy vessel.
Love her through her fear of abandonment
which she has been holding for all of humanity.
No, the wound is not hers to heal alone.
No, she is not weak in her codependence.

If you want to change the world… love a woman
all the way through
until she believes you,
until her instincts, her visions, her voice, her art, her passion,
her wildness have returned to her-
until she is a force of love more powerful
than all the political media demons who seek to devalue and destroy her.

If you want to change the world,
lay down your causes, your guns and protest signs.
Lay down your inner war, your righteous anger
and love a woman…
beyond all of your striving for greatness,
beyond your tenacious quest for enlightenment.
The holy grail stands before you
if you would only take her in your arms
and let go of searching for something beyond this intimacy.

What if peace is a dream which can only be re-membered
through the heart of Woman?
What if a man’s love for Woman, the Way of the Feminine
is the key to opening Her heart?

If you want to change the world…love a woman
to the depths of your shadow,
to the highest reaches of your Being,
back to the Garden where you first met her,
to the gateway of the rainbow realm
where you walk through together as Light as One,
to the point of no return,
to the ends and the beginning of a new Earth.

Corona-dagboek, dag 1, boodschappenstress

En toen was de wereld ineens een plek waarin ik pijn in mijn buik krijg als ik boodschappen moet doen.
Normaal ben ik echt helemaal niet zo’n angsthaas. Maar nu lag ik er vanmorgen echt wakker van.

Ik werd om 4:00 uur vanmorgen wakker gemaakt door een hels kabaal beneden. Een insluiper die probeerde weer naar buiten te komen.
Maar het kattenluik zat dicht, dus ‘het’ probeerde uit alle macht naar buiten te komen. Eerst dacht ik met mijn slaperige hoofd nog dat het Shiva was die naar buiten wilde. Maar die lag aan mijn voeteneinde en tilde wat verbaasd zijn koppie op. Dus toch mijn bed maar uit. Om het dier naar buiten te laten. Dat vond ie blijkbaar nog enger, dus net toen ik het lichtknopje beneden had gevonden klapt het met een knal door het luik heen. Kattenluik stuk. Gewoon dwars door het plastic heen geramd.
Poeh…uitdaging om in deze tijd dat weer goed te krijgen. Straks maar eens op zoek naar de duck-tape. En vanavond het kattenluik dus maar helemaal dicht, ipv het standje alleen naar binnen en niet meer naar buiten.

Als ik dan zo wakker lig, en ik ga denken aan de boodschappen die ik na 8 dagen toch echt maar weer eens moet gaan halen, dan begint nu toch wel het malen.
Zou het druk zijn? Houden mensen echt wel afstand? Dat scannen op mijn telefoon werkt niet echt lekker. Dus toch de handscanner. Maar ja..is dat wel veilig.
Oh, ik heb nog plastic handschoentjes liggen. Zal ik die dan maar aandoen? Staat wel gek. Maar ja, wil ik risico nemen. En dan om 8:00 uur is het zover. Dan toch maar de auto in, en naar de Appie.
Er hangt al meteen een andere sfeer (althans zo voel ik dat zelf). ‘Je krijgt een karretje binnen’ wordt er door een boodschapster naar me geroepen.
Ik trek toch maar mijn handschoentjes aan, al voelt dat heel paranoïde en loop naar binnen. Daar staat de manager en een medewerker bij de karretjes, die keurig gereinigd worden. Ik pak, omdat ik mijn handschoentjes aan heb, toch maar gewoon een handscanner, wel zo makkelijk. En waag me naar binnen.
Sommige mensen proberen angstvallig afstand te houden (zoals ik), en andere mensen rennen rond zonder zich ergens wat van aan te trekken, lijkt wel.
Ook de lieve vakkenvullers houden nou niet echt rekening met het winkelend publiek. Ik snap dat het voor hen lastig is. Maar als ik netjes aan de zijkantjes blijf lopen vind ik het niet prettig als ze mij passeren op 5 cm afstand. Ik kan wel zelf afstand nemen, maar niet als ik tegen het schap gedrukt sta en de ander vlak langs mij gaat lopen.
Pffff ik ben mensen gewoon aan het criminaliseren tijdens een gewoon boodschappenritje. En het was gelukkig niet eens zo heel druk op de vroege morgen. Wat een gekkigheid.

Ik heb wat ik nodig weer even binnen. En neem even de tijd om stil te staan bij wat er net met mij gebeurde. Man, wat laat ik me opjutten… Wat ben ik dan toch ineens gevoelig voor die collectieve angst. Tijd om even letterlijk op adem te komen maar. Ik neem een meditatief momentje en kom tot rust, samen met mijn adem.

Ik ben blij dat ik weer in mijn heerlijke veilig huisje ben. Waar ik niemand ‘live’ hoef te zien. Gelukkig online contact heb met alles wat me lief is, ook mijn werk. Als is dat werk nu ook af en toe wat hijgerig en stresserig. Maar het is er tenminste nog…het werk… waar ik zo blij mee ben. Maar ook daar zien we de angst in alle hevigheid vaak in boosheid terug. Of mensen zijn blij met de andere manier van kijken, óf mensen durven niet naar binnen, niet naar de angst, maar uiten dat (net als ik op mijn boodschappenritje) naar buiten. Ik uit het niet echt..maar voel de boosheid wel op zo’n moment. En kan dan nu voelen dat het mijn vluchtroute voor de angst is.

Ik ben enorm dankbaar voor mijn veilige plek. Ik denk aan iedereen die niet zo’n veilige plek heeft. Aan kinderen die met ‘onveilige ouders’ die nu geen vluchtplek meer hebben. Aan daklozen die geen plek voor zichzelf hebben. Aan alle mensen die geen eigen huisje hebben omdat het niet te krijgen is. Ik ken zoveel gescheiden mensen die gedwongen inwonen bij exen, kinderen of vrienden. Zeker in deze tijd echt niet fijn lijkt me.
Ik zelf ben echt iemand die een ‘plek voor mezelf’ zo enorm belangrijk vindt.
Ik laat de boodschappenervaring weer even achter me. Blij dat ik het weer even heb gehad.
Ik ga weer op zoek naar positieve berichten. Zoals de FB groep ‘Heel Holland Plakt’ Enorm leuk om alle knutseltjes te zien die de ramen van veel mensen al sieren. Ook mijn dochter en kleinzoon zijn driftig aan het knippen en plakken.

Stay Safe ; In Lak’ech

 

Daar ben je dan

Bevrijding

 

 

 

 

Ik bevrijd mijn ouders van het gevoel
dat ze hebben gefaald.

Ik bevrijd mijn kinderen van de behoefte
om trots naar me toe te brengen,
zodat ze hun eigen wegen schrijven
in overeenstemming met hun harten,
die altijd in hun oren fluisteren.

Ik bevrijd mijn partner van de verplichting
om mij compleet te maken.
Ik kom niets tekort en ik leer
van alle wezens, altijd.

Ik dank mijn grootouders en voorvaderen
die samen zijn gekomen zodat ik vandaag
het leven kan ademen.
Ik bevrijd ze van mislukkingen en
onvervulde verlangens uit het verleden.

Ik ben me ervan bewust dat zij
hun best hebben gedaan
om hun situaties op te lossen
met het bewustzijn dat ze op dat moment hadden.
Ik eer jullie, ik hou van jullie,
ik erken jullie als onschuldig.

Ik ben transparant voor jullie ogen,
zodat jullie weten dat ik
niets verstop of verplicht ben,
dat ik enkel trouw aan mezelf
en aan mijn bestaan ben,
dat wanneer ik loop
met de wijsheid van mijn hart,
ik me bewust ben dat ik zo
aan mijn levensdoel voldoe.

Vrij van de onzichtbare
en zichtbare familie loyaliteiten,
die mijn Vrede en Vreugde
zouden kunnen verstoren,
die mijn enige verantwoordelijkheden zijn.

Ik doe afstand van mijn rol als redder,
van degene zijn die voldoet aan de
verwachtingen van anderen.
Lerend door, en alleen door, Liefde.

Ik zegen mijn essentie,
mijn manier van uiten,
zelfs wanneer iemand mij niet begrijpt.

Ik begrijp mezelf,
omdat ik alleen,
mijn verleden heb beleefd en ervaren.
Omdat ik mezelf ken,
ik weet wie ik ben, wat ik voel,
wat ik doe en waarom ik het doe.

Ik respecteer en waardeer mezelf,
ik eer het Goddelijke in mij en jou.
Wij zijn vrij.”

– Oude zegening uit de Nathuatl taal, Mexico –
Bron: The Diamond Light Codes

Vaderdag 2018

2 maanden geleden liep ik een beetje te piepen. Er was geen uitdaging. Alles ging z’n gangetje. Ik had het lekker met mezelf, mijn werk liep lekker, alles relaxed en oké. En dan komt de onrust…er moet wat gebeuren. Er moet iets in beweging. Er is een verlangen naar groei.
Nou dank universum. Je hebt geluisterd. Er is ineens weer vanalles in beweging. En de onrust in mijn lijf is niet fijn. Eigenlijk zou ik het liefste alle deurtjes weer dichtsmijten en weer lekker terug gaan naar die relaxte staat van zijn. Maar dat is ook stilstand. Daarin zit geen groei. En een voorwaarde voor mij om voluit te leven is toch wel die groei.
Vandaag vaderdag. Dat maakt ook altijd allerlei tegenstrijdige gevoelens in mij wakker. Het gevoel van boosheid over mijn afwezige vader. Het gevoel van verdriet, het gemis van mijn papa, want ik was echt een papa’s meisje. Het gevoel van dankbaarheid dat we in de laatste maanden van zijn leven nog zoveel samen hebben kunnen zijn. Dat hij zijn spijt heeft uitgesproken. Dat hij heeft laten voelen dat hij trots op me was.
Ik ben me bewust dat ik in deze vader-dochter relatie nog steeds opnieuw stappen heb te zetten. Het helen van dat kleine meisje dat haar papa zo mist. En die puber die in haar vaders voetstappen is gaan staan. Dezelfde onkunde in het maken van echte verbinding. Dezelfde maskers. Dezelfde ‘onafhankelijkheid’. Als ik het zo schrijf kan ik bijna het verdriet van mijn vader voelen. Het kleine jongetje..het nakomertje dat gepamperd werd en dat eigenlijk net zo stoer wilde zijn als zijn grote broers. Die puber die zich losrukte uit het gelovige milieu (en daar later weer naar terugging, iets dat ik altijd maar moeilijk heb kunnen begrijpen). Wat was écht, wat was fake. Ik zou zo graag nog eens met je praten pap. Over jouw hoe’s en waarom’s. Eigenlijk zijn we 2 peas in a pot. Al bedek ik mijn pijn graag met mijn spirituele sausje. En roep ik maar al te graag…neee dat heb ik al verwerkt… Jij deed het op jouw manier…
Ik zie dat ook ik mezelf (soms) in de maling neem. Er is nog heel wat shit te gaan om er mest van te maken.
Gelukkig is er ook al heel veel volwassen vrouw. Een vrouw die het allemaal dragen kan. Die al ver gegroeid is door alle vruchtbare grond die er al is. Een vrouw die levenswijs is, en dat ook weet uit te dragen. Dat geeft me ook de kracht en de spirit om weer verder te scheppen. Om erin te blijven, in plaats van er weer uit te stappen.

Vandaag zoek ik naar mijn schepje.. om een beginnetje te maken met deze nieuwe berg shit.
Vandaag kies ik ervoor om bij de pijn te blijven in plaats van ervan weg te rennen.
Vandaag kies ik ervoor om al die stemmen in mijn hoofd te gaan onderzoeken, om te kijken wat er wel nodig is, en wat niet.
En vandaag kies ik voor de liefde.. voor jou lieve papa 💞

 

Je hoeft niet tot het einde te blijven

‘je hoeft niet tot het einde te blijven’

Deze woorden van Marianne Zwagerman in het televisieprogramma De Kist raakten wel iets in mij.
Hoe vaak vinden we niet dat we moeten voldoen aan alle sociaal wenselijkheden en blijven we ergens terwijl we er helemaal niet (meer) willen zijn.
Je durven losscheuren uit een dynamiek, écht kiezen voor wat je werkelijk zelf wil, dat is wat we allemaal willen, maar wat vaak zo moeilijk is.
Ik merk dat ik het zelf ook lastig vind als een ander het doet. Dat ik dan oordeel ‘die geeft het wel heel makkelijk op’. En dat kan ik natuurlijk meestal helemaal niet weten. Want hoe zit dat bij die ander van binnen? Welke strijd levert hij/zij?
Ook in de groep waar ik de komende 2 dagen weer een onderdeel van ben hebben een aantal mensen besloten niet tot het einde te blijven. Ik vind het jammer..ik oordeel: ‘gemiste kans’. Maar voor deze mensen is dit waarschijnlijk de enige juiste beslissing. Zelf ben ik in het verleden heel vaak niet tot het einde gebleven. Omdat ik dingen te moeilijk vond. Het niet aan durfde te gaan..dus daar komt mijn oordeel vandaan. Eigenlijk is het dus gewoon een oordeel over mezelf.
Ik neem het mee..in alles wat ik deze week ga doen. ‘Ik hoef niet tot het einde te blijven’

❤️😉

 

Ik wil naar buiten zingt het in mij. Ik MOET naar buiten roept het in mij.
Dus ik rij naar Wijk aan Zee. Mijn auto parkeer ik (gratis) aan de rand van het dorp. Ik zie de blanke top der duinen voor mij opdoemen.
Op mijn telefoon spot ik een (multi)geocache die me op een pad dwars door de duinen voert.
Het pad is lastig te volgen en te vinden. Ik moet paaltjes volgen, klimmen, dalen, zoeken. Ik merk dat ik te veel bezig ben met een doel en ondertussen geen tijd meer heb om te genieten van mijn omgeving. Ik laat het dus maar los en besluit mijn drang naar de zee te volgen.
Ik zoek de bordjes niet meer en ineens verschijnen ze gewoon vanzelf op mijn pad. En zo bereik ik moeiteloos het strand. Via het stenen pad waar ik op beland zie ik aan de andere kant het dorp.
Zoals zo vaak heb ik een prachtig mooi, maar wel lastig pad gekozen. En geeft dit meer voldoening dan het weggetje dwars door het drukke, door duitsers bevolkte, dorp te volgen.
Eindelijk zit ik in het zand. De zee bezaaid met kitesurfers, de lucht bezaaid met kites. Ik voel het zand aan mijn blote voeten, ruik de zilte zeelucht en hoor de de wind.
Ik denk terug aan het blog van mijn lieve collega Jet (Centeno). De wind staat voor je spirit. Wat heeft mijn spirit mij te vertellen. Hier, NU, op dit moment. Ik luister.
Mijn spirit wordt heel blij van de zee. De zee die altijd in beweging is, soms uiterlijk kalm en rustig, soms wild en krachtig. Met altijd de rust in de onderstroom. Ik voel af en toe de warmte van de zon. Tussen de wolken is hij er altijd om mijn hart te verwarmen.
Ik voel het zielsverlangen. Het roepen van mijn ziel naar de zee. Naar buiten, roept het.
Eenvoudig. Kalm. Er zijn. Soms is het uitzicht prachtig, soms is het functioneel of zelfs lelijk. Het is zoals het is. Er hoeft niets gedaan dan luisteren en zien.
Ik volg de stroom, zoals altijd.

Karin – 20 augustus 2017

I’m a woman

Phenomenal Woman –  Maya Angelou

Pretty women wonder where my secret lies.
I’m not cute or built to suit a fashion model’s size
But when I start to tell them,
They think I’m telling lies.
I say,
It’s in the reach of my arms
The span of my hips,
The stride of my step,
The curl of my lips.
I’m a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.

I walk into a room
Just as cool as you please,
And to a man,
The fellows stand or
Fall down on their knees.
Then they swarm around me,
A hive of honey bees.
I say,
It’s the fire in my eyes,
And the flash of my teeth,
The swing in my waist,
And the joy in my feet.
I’m a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.

Men themselves have wondered
What they see in me.
They try so much
But they can’t touch
My inner mystery.
When I try to show them
They say they still can’t see.
I say,
It’s in the arch of my back,
The sun of my smile,
The ride of my breasts,
The grace of my style.
I’m a woman

Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.

Now you understand
Just why my head’s not bowed.
I don’t shout or jump about
Or have to talk real loud.
When you see me passing
It ought to make you proud.
I say,
It’s in the click of my heels,
The bend of my hair,
the palm of my hand,
The need of my care,
‘Cause I’m a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.

Zielsverwanten

Eens ontmoet, blijf ik geloven in de liefde van de ziel♥  

Een zielsverwant herken je met je ogen dicht. Dat zou zelfs helpen. Want je gevoel is een beter navigatie- instrument om hem (of haar) op je radar te krijgen, dan je ogen. Soms ken je hem zelfs al een geruime tijd en hoef je hem alleen nog maar als dusdanig te hérkennen… Liefde op het eerste zicht is de uitzondering, niet de regel. Het is net zoals dat je meestal niet meteen weet dat je zwanger bent, dat het eerst even in je moet groeien, voor je het voelt.
Je zielsverwant is de persoon met wie je dezelfde levensmissie deelt. Het is de persoon die dezelfde dromen, doelen en idealen over het leven heeft. Het is de passant die je ontmoet op het pad van Artha, het pad van je levensmissie. In het Duits betekent ‘ziel’ ook ‘bestemming’…je zou dus kunnen spreken van je ‘bestemmingsverwant’.
Wanneer je met hem in gesprek gaat, krijg je opeens het vertrouwde gevoel dat je hem al jaren kent. Zonder moeite of ongemakkelijkheid kun je een hele nacht met hem praten, en tegen de ochtend heb je het gevoel dat je nog een leven lang kunt doorpraten. Zoals je gezicht gereflecteerd wordt in het water, spiegelt de ander je hart.
In zijn bijzijn stroomt het. De inspiratie en herkenning gaan heen en weer, je deelt hetzelfde enthousiasme, je ogen fonkelen en voor je het weet, zit je allerlei plannen met elkaar te maken.
Je grote liefde komt namelijk op je pad om je te helpen de grootste versie van jezelf te worden, om jezelf te realiseren in je levensmissie. Meer nog – hij ziet al je potentieel, zij ziet je al in je allergrootste vorm. Wanneer je van iemand houdt, zie je de ander zoals God hem heeft bedoeld. Je komt bij elkaar, om elkaar te ontwikkelen tot die ultieme versie van jezelf. Want daarvoor heb je elkaar nodig. De ander heeft net dat stukje wat jou ontbreekt en omgekeerd. Iedere mannelijke ziel heeft een vrouwelijke gedeelte dat hij mist en waar hij naar verlangt en omgekeerd.
Je zielsverwant is niet meer of niet minder dan de persoon met wie je dezelfde levensmissie deelt. En dan wordt het totaal onbelangrijk of hij wel of niet witte sokken draagt, of al die andere triviale zaken waar je in het verleden partners op afwees. ‘Om je zielsverwant te ontmoeten moet je een oceaan oversteken’ zei Itschak Luria (het hoofdpersonage uit De Kabbalist), ‘een oceaan van bewustzijn, je moet de manier waarop je denkt, transformeren. Dat kost dezelfde inspanning als een oceaan oversteken.’

Auteur: Geert Kimpen

 

De Opening

Als jij bij mij
Dan mag ik bij jou
En als ik bij jou
Dan mag jij bij mij
Als ik me half open voor jou
Dan geef jij jouw helft aan mij
Dan zijn we samen heel
Als ik mij helemaal open voor jou
Dan geef je zoveel meer
dan de helft meer

Mijn liefde als vloeibaar goud
Verspreid zich door jouw handen
In onze harten, in onze lendenen
Tot er niets meer is dan zachte aanraking
De stilte alleen verbroken door adem
en zacht uitgesproken woorden van verlangen en schoonheid

Zeg maar niets, voel me
Fluister zacht, en beroer me
met je handen, met je zachtheid én je hardheid
tot er niets anders meer is dan wij, helemaal één
ineengeklonken tot er vloeibaar goud naar buiten komt
bij jou, en bij mij, zodat het zich vermengd tot een liefdevolle stroom

Thuiskomen bij elkaar
Soms met open hart
Soms met open buik
Soms met alles open…
Jij bij mij, en ik bij jou

Tot in de eeuwigheid

Karin – Juni 2017