Ik wil naar buiten zingt het in mij. Ik MOET naar buiten roept het in mij.
Dus ik rij naar Wijk aan Zee. Mijn auto parkeer ik (gratis) aan de rand van het dorp. Ik zie de blanke top der duinen voor mij opdoemen.
Op mijn telefoon spot ik een (multi)geocache die me op een pad dwars door de duinen voert.
Het pad is lastig te volgen en te vinden. Ik moet paaltjes volgen, klimmen, dalen, zoeken. Ik merk dat ik te veel bezig ben met een doel en ondertussen geen tijd meer heb om te genieten van mijn omgeving. Ik laat het dus maar los en besluit mijn drang naar de zee te volgen.
Ik zoek de bordjes niet meer en ineens verschijnen ze gewoon vanzelf op mijn pad. En zo bereik ik moeiteloos het strand. Via het stenen pad waar ik op beland zie ik aan de andere kant het dorp.
Zoals zo vaak heb ik een prachtig mooi, maar wel lastig pad gekozen. En geeft dit meer voldoening dan het weggetje dwars door het drukke, door duitsers bevolkte, dorp te volgen.
Eindelijk zit ik in het zand. De zee bezaaid met kitesurfers, de lucht bezaaid met kites. Ik voel het zand aan mijn blote voeten, ruik de zilte zeelucht en hoor de de wind.
Ik denk terug aan het blog van mijn lieve collega Jet (Centeno). De wind staat voor je spirit. Wat heeft mijn spirit mij te vertellen. Hier, NU, op dit moment. Ik luister.
Mijn spirit wordt heel blij van de zee. De zee die altijd in beweging is, soms uiterlijk kalm en rustig, soms wild en krachtig. Met altijd de rust in de onderstroom. Ik voel af en toe de warmte van de zon. Tussen de wolken is hij er altijd om mijn hart te verwarmen.
Ik voel het zielsverlangen. Het roepen van mijn ziel naar de zee. Naar buiten, roept het.
Eenvoudig. Kalm. Er zijn. Soms is het uitzicht prachtig, soms is het functioneel of zelfs lelijk. Het is zoals het is. Er hoeft niets gedaan dan luisteren en zien.
Ik volg de stroom, zoals altijd.

Karin – 20 augustus 2017