En toen was de wereld ineens een plek waarin ik pijn in mijn buik krijg als ik boodschappen moet doen.
Normaal ben ik echt helemaal niet zo’n angsthaas. Maar nu lag ik er vanmorgen echt wakker van.
Ik werd om 4:00 uur vanmorgen wakker gemaakt door een hels kabaal beneden. Een insluiper die probeerde weer naar buiten te komen.
Maar het kattenluik zat dicht, dus ‘het’ probeerde uit alle macht naar buiten te komen. Eerst dacht ik met mijn slaperige hoofd nog dat het Shiva was die naar buiten wilde. Maar die lag aan mijn voeteneinde en tilde wat verbaasd zijn koppie op. Dus toch mijn bed maar uit. Om het dier naar buiten te laten. Dat vond ie blijkbaar nog enger, dus net toen ik het lichtknopje beneden had gevonden klapt het met een knal door het luik heen. Kattenluik stuk. Gewoon dwars door het plastic heen geramd.
Poeh…uitdaging om in deze tijd dat weer goed te krijgen. Straks maar eens op zoek naar de duck-tape. En vanavond het kattenluik dus maar helemaal dicht, ipv het standje alleen naar binnen en niet meer naar buiten.
Als ik dan zo wakker lig, en ik ga denken aan de boodschappen die ik na 8 dagen toch echt maar weer eens moet gaan halen, dan begint nu toch wel het malen.
Zou het druk zijn? Houden mensen echt wel afstand? Dat scannen op mijn telefoon werkt niet echt lekker. Dus toch de handscanner. Maar ja..is dat wel veilig.
Oh, ik heb nog plastic handschoentjes liggen. Zal ik die dan maar aandoen? Staat wel gek. Maar ja, wil ik risico nemen. En dan om 8:00 uur is het zover. Dan toch maar de auto in, en naar de Appie.
Er hangt al meteen een andere sfeer (althans zo voel ik dat zelf). ‘Je krijgt een karretje binnen’ wordt er door een boodschapster naar me geroepen.
Ik trek toch maar mijn handschoentjes aan, al voelt dat heel paranoïde en loop naar binnen. Daar staat de manager en een medewerker bij de karretjes, die keurig gereinigd worden. Ik pak, omdat ik mijn handschoentjes aan heb, toch maar gewoon een handscanner, wel zo makkelijk. En waag me naar binnen.
Sommige mensen proberen angstvallig afstand te houden (zoals ik), en andere mensen rennen rond zonder zich ergens wat van aan te trekken, lijkt wel.
Ook de lieve vakkenvullers houden nou niet echt rekening met het winkelend publiek. Ik snap dat het voor hen lastig is. Maar als ik netjes aan de zijkantjes blijf lopen vind ik het niet prettig als ze mij passeren op 5 cm afstand. Ik kan wel zelf afstand nemen, maar niet als ik tegen het schap gedrukt sta en de ander vlak langs mij gaat lopen.
Pffff ik ben mensen gewoon aan het criminaliseren tijdens een gewoon boodschappenritje. En het was gelukkig niet eens zo heel druk op de vroege morgen. Wat een gekkigheid.
Ik heb wat ik nodig weer even binnen. En neem even de tijd om stil te staan bij wat er net met mij gebeurde. Man, wat laat ik me opjutten… Wat ben ik dan toch ineens gevoelig voor die collectieve angst. Tijd om even letterlijk op adem te komen maar. Ik neem een meditatief momentje en kom tot rust, samen met mijn adem.
Ik ben blij dat ik weer in mijn heerlijke veilig huisje ben. Waar ik niemand ‘live’ hoef te zien. Gelukkig online contact heb met alles wat me lief is, ook mijn werk. Als is dat werk nu ook af en toe wat hijgerig en stresserig. Maar het is er tenminste nog…het werk… waar ik zo blij mee ben. Maar ook daar zien we de angst in alle hevigheid vaak in boosheid terug. Of mensen zijn blij met de andere manier van kijken, óf mensen durven niet naar binnen, niet naar de angst, maar uiten dat (net als ik op mijn boodschappenritje) naar buiten. Ik uit het niet echt..maar voel de boosheid wel op zo’n moment. En kan dan nu voelen dat het mijn vluchtroute voor de angst is.
Ik ben enorm dankbaar voor mijn veilige plek. Ik denk aan iedereen die niet zo’n veilige plek heeft. Aan kinderen die met ‘onveilige ouders’ die nu geen vluchtplek meer hebben. Aan daklozen die geen plek voor zichzelf hebben. Aan alle mensen die geen eigen huisje hebben omdat het niet te krijgen is. Ik ken zoveel gescheiden mensen die gedwongen inwonen bij exen, kinderen of vrienden. Zeker in deze tijd echt niet fijn lijkt me.
Ik zelf ben echt iemand die een ‘plek voor mezelf’ zo enorm belangrijk vindt.
Ik laat de boodschappenervaring weer even achter me. Blij dat ik het weer even heb gehad.
Ik ga weer op zoek naar positieve berichten. Zoals de FB groep ‘Heel Holland Plakt’ Enorm leuk om alle knutseltjes te zien die de ramen van veel mensen al sieren. Ook mijn dochter en kleinzoon zijn driftig aan het knippen en plakken.
Stay Safe ; In Lak’ech
special side 