2 maanden geleden liep ik een beetje te piepen. Er was geen uitdaging. Alles ging z’n gangetje. Ik had het lekker met mezelf, mijn werk liep lekker, alles relaxed en oké. En dan komt de onrust…er moet wat gebeuren. Er moet iets in beweging. Er is een verlangen naar groei.
Nou dank universum. Je hebt geluisterd. Er is ineens weer vanalles in beweging. En de onrust in mijn lijf is niet fijn. Eigenlijk zou ik het liefste alle deurtjes weer dichtsmijten en weer lekker terug gaan naar die relaxte staat van zijn. Maar dat is ook stilstand. Daarin zit geen groei. En een voorwaarde voor mij om voluit te leven is toch wel die groei.
Vandaag vaderdag. Dat maakt ook altijd allerlei tegenstrijdige gevoelens in mij wakker. Het gevoel van boosheid over mijn afwezige vader. Het gevoel van verdriet, het gemis van mijn papa, want ik was echt een papa’s meisje. Het gevoel van dankbaarheid dat we in de laatste maanden van zijn leven nog zoveel samen hebben kunnen zijn. Dat hij zijn spijt heeft uitgesproken. Dat hij heeft laten voelen dat hij trots op me was.
Ik ben me bewust dat ik in deze vader-dochter relatie nog steeds opnieuw stappen heb te zetten. Het helen van dat kleine meisje dat haar papa zo mist. En die puber die in haar vaders voetstappen is gaan staan. Dezelfde onkunde in het maken van echte verbinding. Dezelfde maskers. Dezelfde ‘onafhankelijkheid’. Als ik het zo schrijf kan ik bijna het verdriet van mijn vader voelen. Het kleine jongetje..het nakomertje dat gepamperd werd en dat eigenlijk net zo stoer wilde zijn als zijn grote broers. Die puber die zich losrukte uit het gelovige milieu (en daar later weer naar terugging, iets dat ik altijd maar moeilijk heb kunnen begrijpen). Wat was écht, wat was fake. Ik zou zo graag nog eens met je praten pap. Over jouw hoe’s en waarom’s. Eigenlijk zijn we 2 peas in a pot. Al bedek ik mijn pijn graag met mijn spirituele sausje. En roep ik maar al te graag…neee dat heb ik al verwerkt… Jij deed het op jouw manier…
Ik zie dat ook ik mezelf (soms) in de maling neem. Er is nog heel wat shit te gaan om er mest van te maken.
Gelukkig is er ook al heel veel volwassen vrouw. Een vrouw die het allemaal dragen kan. Die al ver gegroeid is door alle vruchtbare grond die er al is. Een vrouw die levenswijs is, en dat ook weet uit te dragen. Dat geeft me ook de kracht en de spirit om weer verder te scheppen. Om erin te blijven, in plaats van er weer uit te stappen.
Vandaag zoek ik naar mijn schepje.. om een beginnetje te maken met deze nieuwe berg shit.
Vandaag kies ik ervoor om bij de pijn te blijven in plaats van ervan weg te rennen.
Vandaag kies ik ervoor om al die stemmen in mijn hoofd te gaan onderzoeken, om te kijken wat er wel nodig is, en wat niet.
En vandaag kies ik voor de liefde.. voor jou lieve papa 
💞
special side 