Voor mij zijn deze dagen voor kerst best lang en alleen. De winter, waarin we ons terugtrekken. Ik merk dat ik me nu ook terugtrek en dat er momenten zijn dat ik dat heel lastig vind.
Doorgaan in een dagelijkse hectiek is ook mij eigen geworden.
Als ik dan zo een paar dagen alleen ben, met weinig contact met anderen voel ik de grond soms onder mijn voeten verdwijnen. Er gaat heel voorzichtig een putje open..en putje dat roept..laat maar, laat me maar verdwijnen, ik heb er allemaal geen zin meer in, ik heb er geen puf voor, het doet er niet toe. In mijn putje ligt de dood te wachten..en dat voelt zo heerlijk rustig en vredevol. Ik hou ervan. Ik heb al mijn dierbaren zien gaan, dus ik wil wel naar ze toe…in de armen van…de dood voel ik me veilig en rustig.
Vluchten van alle dagelijkse pijn en pijntjes…van mezelf, van anderen, van de wereld…soms vind ik het echt geen mooie plek, deze aarde, met al z’n verdriet en geweld en eenzaamheid.
Maar als ik terug ga naar mijn basis, de plek die ik tegenwoordig al snel weer kan vinden, als ik mezelf weer op de aarde plaats voel ik dat ik ook nog zoveel te doen heb. Als ik mijn ogen sluit en de verwachting zie van de mensen die nog op mij wachten, mijn toekomstige partner, mijn dochter, mijn toekomstige kleinkind(eren), mijn dierbare vrienden, mijn zakelijke partners, mijn cliënten… Wow Dán voel ik de grond weer onder mijn voeten.
Het putje sluit zich weer. Wow wat heb ik veel om voor te leven. Veel ook om dankbaar voor te zijn. Veel meer zelfs dan alleen de grond onder mijn voeten, de aarde die mij steunt, de oermoeder die ik steeds meer kan voelen.
Ze moeten nog maar even wachten daar…al die dierbaren die mij zijn voorgegaan. Al die voorouders die ik nu ook IN het leven mag voelen. Ik heb nog wat te doen hier. Ik heb nog heel wat liefde en wijsheid te delen.
Over een paar dagen mag ik veel dierbaren van hier en nu in mijn armen sluiten. Dat borgt het gevoel weer in mijn hart. Ik vertrouw dat ze weten…dat ook als ik er even niet “ben”, dat zij altijd in mijn hart zitten…het is een groot hart, dat hart van mij…het lijkt ook steeds meer op te rekken, er kan steeds meer bij …
Alle opstellingen die ik heb mogen doen de afgelopen jaren, geven me steeds meer ruimte en verlangen. Al het werk dat ik steeds mag doen geven me steeds meer grond onder mijn voeten zodat ik met een verlangend JA! 2016 in kan stappen.
Dank je wel voor jullie vertrouwen lief kind, lieve vrienden en vriendinnen, lieve Hylke en al die anderen…. Jullie zijn de scheppen grond die mijn basis vormen om op te staan.
special side 