Je kinderen zijn je kinderen niet,
maar de zonen en dochters van ’s levens
hunkering naar zichzelve.
Jij brengt hen ter wereld, maar jij bent
niet hun oorsprong.
En ofschoon ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven, maar
niet je gedachten.
Want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten, maar
niet hun ziel.
Want hun ziel woont in het huis van
morgen, dat je niet kunt betreden, zelfs
niet in je dromen.
Je mag ernaar streven aan hen gelijk
te worden, maar probeer hen niet aan jou
gelijk te maken.
Want het leven gaat niet achteruit, noch
draalt het bij gisteren.
Jij bent de boog waarmee jouw kinderen
als pijlen het leven in worden geschoten.
De Boogschutter ziet het doel op het pad
van de oneindigheid en spant je met al
Zijn kracht opdat Zijn pijlen gezwind
en ver vliegen.
Laat het spannen door de Boogschutter je
tot vreugde zijn.
Want evenals Hij de pijl liefheeft
om zijn vlucht, zo heeft Hij ook de boog lief
om zijn standvastigheid.
Kahlil Gibran (Libanese dichter, filosoof 1883)
special side 