Waar is “the me”, “the I”, vraagt Adya dit weekend.
En ik ga op zoek..ja waar is het mij, waar is het ik van mij?
En dan wordt het stil in mijn hoofd, eindelijk!
Ik kan het zoeken laten gaan, er valt namelijk niets te vinden, er is niets.
En het beroemde “aaaaaaaah” de zucht van opluchting of liever verlichting gaat door me heen.
Dat is de ware les die ik in de aanwezigheid van Adyashanti heb ervaren, niet geleerd, nee, ervaren.
Al eerder had ik geleerd dat ik niet ik ben, en dat er ook nog een getuige is die gewaar is van alles wat zich manifesteert in het “mij”.
Maar nu heb ik de ui afgepeld en gezien..er is niets dan alleen de lagen. Ik hoor het Adya zeggen en tegelijkertijd ervaar ik het.
Aan het einde van de weekend komt het ego weer met de volgende vraag, maar als er nou niets is..wat is dan de zin van dit alles?
Thuisgekomen sla ik zijn boek nog eens open, daar waar het papiertje tussenzit, daar was ik gebleven. De valkuil van zinloosheid, lees ik. Gelukkig, het antwoord is er meteen: Ik ben heel normaal..mijn ego reageert helemaal zoals het hoort. Het probeert zich vast te klampen want het ego ziet natuurlijk geen enkel voordeel in dit ontwaken in “nietsness”.
Het is oké..en ik herinner me dat Adya een quote aanhaalde vandaag van Nisargadatta Maharaj: Love says “I am everything”. Wisdom says “I am nothing”. Between the two, my life flows.
En dat geeft dan weer de “zin” aan alles.
special side 