Deze woorden van Marianne Zwagerman in het televisieprogramma De Kist raakten wel iets in mij.
Hoe vaak vinden we niet dat we moeten voldoen aan alle sociaal wenselijkheden en blijven we ergens terwijl we er helemaal niet (meer) willen zijn.
Je durven losscheuren uit een dynamiek, écht kiezen voor wat je werkelijk zelf wil, dat is wat we allemaal willen, maar wat vaak zo moeilijk is.
Ik merk dat ik het zelf ook lastig vind als een ander het doet. Dat ik dan oordeel ‘die geeft het wel heel makkelijk op’. En dat kan ik natuurlijk meestal helemaal niet weten. Want hoe zit dat bij die ander van binnen? Welke strijd levert hij/zij?
Ook in de groep waar ik de komende 2 dagen weer een onderdeel van ben hebben een aantal mensen besloten niet tot het einde te blijven. Ik vind het jammer..ik oordeel: ‘gemiste kans’. Maar voor deze mensen is dit waarschijnlijk de enige juiste beslissing. Zelf ben ik in het verleden heel vaak niet tot het einde gebleven. Omdat ik dingen te moeilijk vond. Het niet aan durfde te gaan..dus daar komt mijn oordeel vandaan. Eigenlijk is het dus gewoon een oordeel over mezelf.
Ik neem het mee..in alles wat ik deze week ga doen. ‘Ik hoef niet tot het einde te blijven’
❤️
😉
special side 